بسیاری از کوهنوردان اگر تصمیم به خرید چرم ندارند، کفشی با غشاء انتخاب می کنند. مزیت این است که آنها ضد آب هستند، حتی بدون درمان مناسب.
درست مانند محصولات چرمی، کفش کوهنوردی در بانه قابل تنفس هستند که مترادف با آب و هوای خوب پا است. محصولات ممبران راه حلی ایده آل برای افرادی است که در شرایط مرطوب و بارانی زیاد سفر می کنند.
نظرات کوهنوردان پرشور در مورد این سوال که کدام ماده بهتر است بسیار متفاوت است. مخالفان کفش های غشایی به ویژه به دوام نسبتا کم آنها اشاره می کنند.
همچنین بیان می کنند که اگر کفش در راه آسیب ببیند و در نتیجه نشتی داشته باشد، آب بدون کنترل نفوذ می کند.
از آنجایی که نمی توان پیش بینی کرد که غشاء چه مدت طول می کشد، خطر راه رفتن با پاهای خیس در برخی موارد وجود دارد. مقادیر تجربی مختلفی از نظر دوام وجود دارد کوهنوردان فعال باید برای یک دوره یک تا دو ساله آماده شوند.
اگر غشاء شکسته شود، کفش می تواند در هوای خشک استفاده شود. یکی از راه‌های بازیابی عایق رطوبتی این است که پوسته بیرونی را دوباره با موم ببندید، اما قابلیت تنفس از بین می‌رود.
مخالفان کفش های کوهنوردی چرمی استدلال می کنند که تا زمانی که به درستی درمان نشده باشند، ضد آب نیستند. موم اشباع جایگزین خوبی است، اما همان مشکلی که در بالا توضیح داده شد به وجود می آید: آنها دیگر قابل تنفس نیستند.
بنابراین استفاده از اسپری اشباع کننده که می تواند برای دستیابی به اثر ضد آب استفاده شود منطقی تر است. کارشناسان توصیه می کنند کفش های خود را قبل از هر پیاده روی و در صورت لزوم در سفر نیز اسپری کنید.
مدت زمان طولانی خشک شدن کفش های چرمی نیز به شدت مورد توجه قرار می گیرد. باید بدانید که شتاب ناشی از گرما، به عنوان مثال زمانی که کفش ها در نزدیکی بخاری یا در فر قرار می گیرند، می تواند از حد تنش چرم فراتر رود.
به سرعت شکننده می شود و در نتیجه ترک و شکستگی در مواد ایجاد می شود. برای خشک شدن سریعتر، بهتر است کفش های کوهنوردی را با روزنامه پر کنید. در دمای اتاق نگهداری می شود، معمولاً بعد از یک شب رطوبت از بین می رود.
